Deze prachtige gebakjes waren minstens even lekker als ze er uit zien, al dan niet lekkerder! En veel makkelijker dan je denkt. Met een chewy bakje van havermout en een romige vulling van chocolademousse, stiekem gemaakt van avocado en banaan, is dit gebakje een ware smaaksensatie!
Ik had duidelijk zin in chocola toen ik deze maakte 🙂 Ze waren voor de high tea waarvoor ik ook de omataart maakte. En dan vind ik de presentatie zeker zo belangrijk als de smaak. Dus die chocolade mousse die ik als eerste bedacht, moest ergens in vervoerd worden. Zo ontstond het bakje van havermout. Volgende week zien jullie nog zo’n lekker hapje van de high tea, iets met kokos en chocola…
Maar eerst die double chocolate dream! Dit recept maakt 8 gebakjes.
Voor het havermoutbakje;
100 gr havermout
3 eetlepels cacoa
4 dadels
(optioneel nog 1 eetlepel honing of agave siroop naar smaak)
1 eetlepel kokosolie
snufje zout
Heel simpel, mik alles in je keukenmachine tot een grof gemalen massa die tussen je vingers kleeft als je er in knijpt. Vul een muffinvorm met papiertjes en schep het mengsel in de bakjes. Duw het met de achterkant van een lepel stevig aan op de bodem, maar ook tegen de randen. Zet het dan even in de koelkast. Op deze manier wordt het stevig maar blijft het chewy. Ik denk dat je dit ook zo kunt bakken en een wat knapperiger bakje krijgt, maar dat is een experiment. Wat zou ik doen als ik ze zou bakken? Zo’n 10 minuutjes op 180 graden.
Voor de mousse;
1 rijpe avocado
1 rijpe banaan
1/3 cup cacao (30 gr)
6 dadels
1 eetlepel honing
1 theelepel vanille extract
Wederom, doe alles in je keukenmachine en laat het mixen tot je een gladde mousse hebt. Zorg dat je banaan en je avocado goed rijp zijn, anders is de mousse niet zo lekker. Een te verse banaan maakt het bitter, een te harde avocado geeft stukjes in je mousse. Proef tussendoor en voeg eventueel wat meer cacao of dadels of honing toe naar smaak.
Schep de mousse in een spuitzak of lepel het in je havermoutbakjes en garneer met bijvoorbeeld een verse framboos. Best makkelijk toch?!